Tournee Japan 2025: dag 8 en 9
Na een week in Japan te zijn, was het eindelijk zover: vanavond én morgen spelen we in de legendarische Suntory Hall. Tijdens het ontbijt was het enthousiasme al voelbaar “One of the best halls in the world!” roept Adrián Martínez. “Mijn favoriete tourmoment vanavond en morgen gaat zijn: spelen in die zaal,” vertelt Arjen Leendertz.
De akoestiek wordt door iedereen een cadeautje genoemd: “alles wat je speelt krijg je direct terug,” zegt iemand halverwege een hap ontbijt.
Maar eerst moesten we nog van Fukui naar Tokio. In de bus praat ik met Pauli Paananen, hij kijkt enorm uit naar zijn eerste ervaring in Suntory Hall. Pierre Buizer piept af en toe zijn hoofd tussen de stoelen om zijn enthousiasme te delen. Het leeft als een zoemende bij en de sfeer is energiegevend. Jetlag? Weg. We zijn in full swing!
De shinkansen wachtte nog even voor een adrenalinekick: het hele orkest moest binnen één minuut in de juiste coupe gepropt worden. Als hekkensluiter klopt mijn hart nog in mijn oren wanneer ik op het nippertje de trein instap.
Eenmaal in het laatste hotel van de tour, hebben we even tijd om ons snel om te kleden en spullen te pakken, en dan in de bus naar het langverwachte concert.
Van buiten oogt Suntory Hall misschien bescheiden vergeleken met de Harmony Hall in Fukui, maar de grote bronzen bel bij de ingang kondigt de opening van de deuren aan en heeft iets statigs, bijna ceremonieel. De zaal van binnen is een akoestisch meesterwerk waardoor elke noot direct voelt alsof het tegen je ribbenkast tikt.
De eerste avond speelt Bruce Liu met ons Prokofjev Pianoconcert nr.3. Vooraf beginnen we met Wagner’s Cyrano de Bergerac, daarna Bruce, en als afsluiter Dvořák’s 9e. Lahav Shani beweegt als een wervelwind over het podium; bij elke blik voel je de muziek veranderen, zacht waar het moet, krachtig waar het brandt. Bruce straalt op het podium, zijn vingers dansend over de toetsen, en ineens klinkt het alsof de hele zaal meezweeft.
Tijdens het toegift moment gebeurt iets bijzonders: Lahav Shani kruipt samen met Bruce achter de piano om Hungarian Dance te spelen. Het is een ongelooflijk gezicht, dirigent en solist, twee totaal verschillende rollen, ineens samengesmolten op één instrument, terwijl de zaal meezwaait op elke noot. Een bijna magische herinnering aan hoe muziek mensen kan verenigen, zelfs op het podium.
Na afloop lopen de musici een voor een van het podium, een glimmende vermoeidheid op hun gezichten. Alle korte, stressvolle repetitietijden, reizen, slaaptekort, alles vergeten door de zegening van deze zaal.
We houden het enthousiasme vast en trekken met een paar musici de stad in. Tokio zelf is een belevenis. We besluiten naar Shibuya Crossing te gaan: een mierennest van mensen, lichten en geluiden, waar elke stap synchroon lijkt met een staccato van voeten. Daarna een kleine groep, een donkere kroeg, een maaltijd en reflecties op de tour tot nu toe. Gelach, verhalen, kleine overwinningen.
Dag 2: Shibuya, Sayaka en een tweede rondje Suntory
Dankzij de planningsgoden hadden we een vrije ochtend. Pauli, Annabel en ik wilden Shibuya nog een keer zien en vonden een café op de vijfde verdieping van een winkelcentrum. Van daaruit konden we de kruising nog beter aanschouwen. We zagen Hachiko, het standbeeld van de trouwe hond die jaren wachtte op zijn overleden baas, een stille herinnering aan loyaliteit te midden van de hectiek.
Toen we langs een platenwinkel liepen, raakte ik de musici kwijt in klassieke LP’s. Pauli riep regelmatig: “Haal me hier weg, anders blijf ik de hele dag en missen we het concert!” Annabel was even verslingerd aan de muziek. Het blijven musici.
Gelukkig maakten we een vlotte terugreis dankzij Pauli, en opnieuw precies op tijd halen we de bus voor Suntory Hall, ditmaal met solist Sayaka. Tijdens het warmspelen maakt fotograaf Bruno een groepsfoto van de tweede vioolsectie. Achter de schermen staan de orkestbodes geconcentreerd, handen achter hun rug, ogen op het scherm tot het startschot klinkt. En dan: de muziek tuimelt door de zaal en pas dan wordt collectief ademgehaald door de backstage medewerkers.
Op het programma van vandaag staan Mozart’s Figaro, Beethoven Vioolconcert met Sayaka en als afsluiter Brahms. De energie van de zaal, de wervelende Lahav, de stralende soliste, alles combineert tot een bijna tastbare klank. Na afloop klinkt het applaus net zo denderend als gisteren. De muren trillen, de klanken galmen, en backstage kijken Sanne en ik elkaar aan met een glimlach: we staan er weer goed op!
We sluiten de avond af met een grote groep in de stad: eten, de cultuur eren door een avondje karaoke. Soms zijn dat de momenten die je het meest bijblijven, net zoals de noten die nog dagenlang in je hoofd blijven hangen (vooral na een week het zelfde concert horen ;))
