Tournee Japan 2025: dag 4
Om 09.00 uur checken we ons eerste item af op de to-do lijst: onze koffers inleveren bij de hotelreceptie, waar ze op magische wijze naar het volgende hotel worden getransporteerd. Met enkel een dagrugzakje lopen we met het hele orkest richting station Shin-Osaka, op weg naar de shinkansen: de beroemde Japanse bullet train.
Het is erg warm, een broeierige 40 graden waardoor je kleding binnen 2 minuten aan je lijf plakt. Maar de opwinding is groot, het is voor mij, en voor vele de eerste keer dat we met een bullet train reizen. We verzamelen ons per ongeluk op het verkeerde perron (een charmante chaos die alleen ontstaat als je 100 mensen in dezelfde kant op probeert te laten lopen). Het is een aandoenlijk gezicht: een heel orkest dat als een elegante mierensliert een perron probeert over te steken, maar eenmaal in de trein is het genieten: stille wagons, comfortabele stoelen, airco én een prachtig uitzicht dat wisselt tussen stadsgezichten en plotseling opduikende bergen.
We arriveren na een reis van een uur bij het Aichi Arts Center in Nagoya, een imposant gebouw dat van binnen nog grootser voelt. Daar verspreidt het orkest zich langzaam als smeltend ijs in een glazen gebouw over trappen, foyers, en balkons. Hornist Felipe Freitas warmt zich tussen de rijen stoelen op terwijl Alexander Verbeek (trombone) een verdieping hoger zijn eerste noten speelt. Pepijn Meeuws oefent geconcentreerd achter de schermen op zijn cello, de koperblazers zitten op het podium, en overal klinkt muziek.
Sanne en ik proberen dat allemaal vast te leggen, in onze zoektocht naar het beste shot raken we verdwaald in een trappenhuis. Gelukkig duikt contrabassist Ricardo Neto op. Zijn tip: “Gewoon de muziek volgen.” En ja hoor, het werkt.
We spotten zelfs weer een oude bekende: een sticker van het orkest, ergens geplakt op een pilaar in het gebouw. We worden steeds beter in dit culturele spoorzoeken!
Om 12.40 begint de generale repetitie. Lahav verschijnt en maakt een praatje met Remko de Jager (trombone), de sfeer is gefocust maar ontspannen. Sanne en ik nemen onze posities in camera, microfoon, stille sokken.
En dan komt Sayaka Shoji het podium op. Ze is een fenomeen. De Japanse violiste heeft iets mysterieus en toch krachtigs haar présence is bijna filmisch. Ze speelt met een intensiteit die je naar adem doet happen, zonder overdreven te zijn. Vandaag repeteert ze met ons Beethovens Vioolconcert en het is meteen raak: haar spel glijdt perfect in de klank van het orkest.
Na afloop van de repetitie is het, zoals altijd, haasten. Kleding wisselen, make-up bijwerken, haren in de plooi. De deuren voor het publiek gaan bijna open. De hectiek herhaalt zich elke dag, maar we blijven erin geloven alsof het de eerste keer is.
Niet iedereen speelt het hele programma. Tijdens het tweede stuk besluiten Sanne en ik weer door ons favoriete backstage-raampje te gluren, en onderweg zien we het eerste slachtoffer van de dag van de jetlag: hoornist Pierre Buizer, zittend in rokkostuum, ogen dicht, compleet in slaap. Zijn rug kaarsrecht, vermoedelijk om zijn jasje niet te kreuken, zijn hoofd iets naar voren geknikt. Het is het beeld van professionele overgave: slapen met stijl.
Iets verderop zit Arjen Leendertz (contrabas) rustig te lezen, omringd door andere duttende collega’s, zoals bastrombonist Rommert Groenhof. Beatriz Baião (piccolo) en altviolist Leon van den Berg hebben lol met elkaars telefoonfoto’s, er wordt zacht gegiecheld tussen de slapenden door.
Het concert is prachtig. Van wat we meekrijgen. Achter het raam van kleedkamer horen we hoe het publiek enthousiast reageert, het applaus rolt door de gangen alsof ook de muren blij zijn. Sanne en ik zitten inmiddels in dezelfde sluimerstand als veel van onze duttende collega’s backstage. De prachtige muziek, de warmte, de lange reis: alles drukt ons zachtjes in een soort wakkere droomtoestand.
We besluiten dat frisse lucht ons misschien weer even wakker kan krijgen. Nou ja, frisse lucht? De zon staat recht boven ons als een bureaulamp in een verhoorkamer. Zodra we buiten stappen, slaat de hitte weer als een deken over ons heen. Maar dan horen we... muziek?
Op een binnenplaats vlakbij klinkt ritmisch gejoel, opzwepende beats, geroep. Alsof we een soort muzikale fata morgana achternalopen, in de woestijn van deze tourdag volgen we het geluid. En inderdaad, we belanden bij een basketbalwedstrijd, midden in een winkelcentrum inclusief commentator en een joelend publiek. In de brandende zon rennen mannen met zweetbanden over het veld. We blijven even staan, kijken, zwijgen. Is dit een koortsdroom? Is het echt? Maakt het uit?
Dan herpakken we ons, schieten nog een paar clips, zetten de microfoon aan, en nemen de mensen thuis mee naar achter de schermen inclusief een kort fragment van het concert, door het bekende raampje. De laatste scène voor vandaag is binnen.
Nadat de laatste handen op elkaar slaan uit het publiek gaat alles razendsnel. Instrumenten worden ingeleverd voor transport, wij stappen in de bus naar Nagoya Station, nemen opnieuw de shinkansen, dit keer naar Shinagawa en nemen daar in de trein een laatste clip op voor de video van die dag. Dat wil zeggen: we proberen een clip op te nemen. De jetlag slaat namelijk hard toe. Ik zeg zinnen verkeerd. Drie keer. De collega's lachen vriendelijk mee maar kijken ook nét iets te nieuwsgierig mee terwijl ik voor de vierde keer “Vandaag waren we in… waar waren we ook alweer? Nee, wacht. Vandaag speelden we in…” probeer te zeggen.
Als we eindelijk in het hotel zijn, rond 22.00 uur, staan onze koffers keurig klaar in de lobby. We zouden nu naar onze kamer kunnen. Maar… we hebben honger. De hitte, de reis, de jetlag: alles schreeuwt om pizza. Sanne en ik besluiten dat Dominos de beste optie is, en in een waas van vermoeidheid eten we samen in de lobby. Een slechte beslissing? Ja.En nee. Want hoewel de pizza de honger prima stilt, wordt de avond memorabel wanneer collega Bruno Bonansea ons met gespeelde afschuw aankijkt en zachtjes mompelt: “Dominos? In Japan? Really?” Voor hem is dit moment van culturele godslastering perfect geschikt om mij op de gevoelige plaat vast te leggen. (Zie foto)
En zo eindigt dag vier. Met rokkostuums, een bullet train, jetlagduttende musici, Sayaka Shoji, basketbal in de zon, en een internationale pizza in een Japanse hotellobby. Wat ik vandaag geleerd heb? Dat zelfs als de jetlag je probeert te vloeren, muziek je overeind houdt. En een pizzapunt ook een beetje.
Tekst: Maxime de Bruin.
