‘ Kinderen verwonderen en ouders ontroeren’
‘Mythisch muziektheater voor de hele familie’: onder dat motto veroverde Raaf Muziektheater eerder al de harten van kinderen én ouders. Bij de voorstelling Apollo gaan verhalenverzamelaar Freek den Hartogh en zijn kompanen a giant step verder: ze brengen het publiek in hogere sferen met een muzikale reis naar de maan.
Muziek is mijn drijfveer’, zegt acteur, regisseur, componist en theatermaker en -docent Freek den Hartogh. De Rotterdamse theateromnivoor bedacht het verhaal van Apollo; samen met componist Corrie van Binsbergen schuurde en schaafde hij aan de voorstelling. De voorpret van de muziektheatervoorstelling, bedoeld voor zes jaar en ouder, is groot: ‘Als acteur wil je mensen vooral boeien met een goed verhaal, maar deze voorstelling is groter, is meer. Het gaat over grenzen verkennen, over boven jezelf uitstijgen, over een concert op de maan. En dat met de vier acteurs van RAAF en 65 musici van het prachtige Philharmonisch Orkest, onder leiding van dirigent Rolf Verbeek. Het wordt een voorstelling waarin ik op een gegeven moment letterlijk de dirigent van de zaal ben. Natuurlijk wordt dat even spannend in zo’n enorme ruimte. In de voorstelling speel ik een beetje een rare vogel: alles wat ik aanraak verandert in muziek; wij verleiden de zaal om mee te doen, mee te zingen. Kinderen verwonderen en ouders ontroeren, daar draait het om.’
Inspireren
Bij die missie prijst Freek zich gelukkig met de samenwerking met Corrie van Binsbergen. Dat is een bekende voor de theatermaker: eerder werkte hij al samen met haar en het Rotterdams Philharmonisch Orkest bij De liefste wens, naar de verhalen van Toon Tellegen. De hernieuwde samenwerking bevalt uitstekend, zegt Freek. ‘Ik schrijf zelf ook muziek en speel in bandjes, maar Corrie is van het niveau Champions League. We houden van dezelfde muziek, ze is heel precies, heel verantwoordelijk. De samenwerking ging zó goed: geweldig hoe je elkaar dan kunt inspireren.’ Met zijn collega-acteurs van RAAF – Amro Kasr (‘speelt lekker fel, maakte ook een programma voor Vluchtelingenwerk’), Martijn van der Veen (‘de allergrootste jongeman die ik ken en ervaren vaderfiguur’) en Hanna van Vliet (‘heeft in grote musicals al bewezen dat ze een dijk van een zangstem heeft’) – kan hij lezen en schrijven. Voor Freek zelf wordt het een bijzondere voorstelling en grande finale. Opgeleid aan de Toneelacademie Maastricht groeide hij uit tot succesvol en gelauwerd acteur. Gaandeweg ontpopte hij zich tot theatrale alleskunner die componeert, doceert, regisseert en samen met regisseur Rosa Peters de artistiek leider van RAAF is. ‘Apollo wordt mijn laatste voorstelling als speler bij RAAF’, aldus Freek. ‘Ik ben de laatste jaren al minder gaan toeren en wil me voortaan meer toeleggen op schrijven en regisseren.’ Bij zijn laatste proeve van bekwaamheid gaan Freek en zijn RAAF-collega’s uit van een herkenbaar gegeven met een duidelijke en subtiele verwijzing naar de eerste maanlanding. ‘De voorstelling gaat over een matig bandje, Apollo, maar ook over vriendschap. Als er een nieuwe zanger opduikt, worden de bandleden Neil, Buzz en Mike steeds beter. Zo ontdekt het publiek hoe je tot ongekende hoogten kunt stijgen; het gaat over het onmogelijke mogelijk maken, maar ook over the dark side of the moon.’
Verwondering
Freek, groot liefhebber en kenner van de Griekse mythologie, is dus de bedenker van het verhaal. ‘Het begint altijd met mijn eigen verwondering.’ Daarbij voelt hij zich in zijn element als de verhalen en muziek samenkomen. Dat gebeurde eerder al toen Freek in opdracht van het Rotterdams Philharmonisch Orkest, samen met de musici, grappige, educatieve filmpjes maakte over verschillende muziekinstrumenten. De filmpjes op de site Ontdek het orkest worden heel goed bekeken; Freek denkt te weten waarom: ‘Bij het schrijven van de scripts was steeds het uitgangspunt: wat zou ik zelf grappig vinden? Frank Groothof, (bekend van Het Klokhuis en Sesamstraat, red.) was lange tijd mijn grote voorbeeld: zijn toontje, dat luchtige, het speelse en die verbazing, zit ook deels in die filmpjes. Hoe kun je hoorn spelen op een tuinslang, of hoe stem je een harp: dat zijn vragen die aanslaan.’ Niet alleen als vader van een vierjarige dochter vindt hij het belangrijk dat kinderen met muziek en theater in aanraking komen. Meer dan ooit is er in onze maatschappij behoefte aan de verbindende kracht van kunst, vindt Freek. Daar steekt hij zelf veel energie in. Of het nu gaat om met RAAF-theatervoorstellingen in asielzoekerscentra te verzorgen of ‘als een soort hobby’ muziektheaterlessen te geven op de school van zijn dochter: hij vindt het van groot maatschappelijk belang dat ieder kind in aanraking komt met muziek en theater. Zeker voor kinderen die dat niet van huis uit mee krijgen. Wat dat laatste betreft voelt hij zich gezegend. Freek: ‘Bij ons thuis was er altijd muziek, van klassiek tot Zappa. Mijn vader speelde saxofoon en er werd veel gezongen; zelf muziek maken werd altijd gestimuleerd. De kracht van muziek, de kracht van samen, muziek die je betovert, die je kan laten zinderen: ik heb het gelukkig al als kind ontdekt. En bij ons thuis in de huiskamer lag een groot blauw kleed waar we konden optreden.’ Lachend: ‘Eigenlijk gun ik ieder kind een groot blauw kleed.’
Tekst: Leo van Marrewijk
Dit artikel verscheen eerder in Intrada, jaargang 2024-25 nr. 1.
