In Memoriam Raymond Delnoye
Maandag 16 september overleed Raymond Delnoye. die dertig jaar lang solofluitist van ons orkest was. Raymond was een musicus in hart en nieren en een bevlogen, betrokken collega. Hij is 84 jaar oud geworden.
Op 24 april 1957, twee weken voor zijn zeventiende verjaardag, deed Raymond Delnoye auditie bij ons orkest. Hij had net zijn studie aan het conservatorium van Aken afgerond, hoboïst en jeugdvriend Heinz Friesen had hem op het proefspel gewezen. Jong als hij was overtrof Raymond alle andere kandidaten en zo werd hij de jongste musicus die het orkest ooit had aangenomen.
Al snel speelde Raymond Delnoye een sleutelrol in het Rotterdamse muziekleven. Hij maakte deel uit van het Rijnmond Kwintet en baroksextet Collegium Musicum Roterodamum en stond aan de wieg van kamerorkest Concerto Rotterdam. Regelmatig stond hij als solist voor het Rotterdams Philharmonisch; publiek en pers genoten dan van zijn ‘virtuoze techniek en lichtzwevende, hemels-Franse toon’, zoals het Vrije Volk in 1968 schreef na zijn vertolking van het Fluitconcert van Ibert.
‘Sterfluitist verlaat het Philharmonisch’ kopte diezelfde krant in 1987. Na dertig jaar in Rotterdam kondigde Raymond Delnoye zijn vertrek aan. Dat was geen makkelijk besluit geweest, vertelde hij enkele jaren geleden in Intrada, het kwartaalblad van het orkest. ‘We hadden een fantastische blazersgroep – we konden geweldig samenspelen, mooi kleuren en we waren ook allemaal goede solisten – maar die club viel ineens uit elkaar en mijn goede vriend Heinz ging dirigeren bij het Brabants Orkest.’
Bezuinigingen die het orkest in die tijd troffen, gaven de doorslag: Delnoye voelde dat zijn artistieke vrijheid op het spel stond. Zijn overstap naar het Brabants Orkest gaf hem meer ruimte om het spelen in een orkest te combineren met kamermuziek, solo-optredens met andere orkesten en lesgeven op het conservatorium. Ook genoot hij ervan te kunnen meewerken aan de opbouw van een relatief jong orkest.
De band met Rotterdam bleef. Na zijn pensionering verhuisde Raymond Delnoye terug naar de stad waar zijn orkestloopbaan ooit begonnen was. Hij stopte met fluitspelen, maar stilzitten was er niet bij. Raymond werd lid van het Rotterdamsch Leeskabinet, sloot zich met zijn vrouw Pauline aan bij een groepje museumliefhebbers, ging past-Rotarybijeenkomsten bezoeken en zag zijn voormalige RPhO-collega’s terug in de ledengroep van oud-medewerkers.
‘Je moet onder de mensen blijven,’ zei Raymond in Intrada, ‘sociale contacten zijn belangrijk als je ouder wordt.’ De groep van dierbaren die hij bij zijn overlijden achterlaat, is dan ook groot. We wensen zijn vrouw Pauline, zijn (schoon)kinderen, klein-, en achterkleinkinderen veel sterkte met dit verlies.
